گزارش نشست با عنوان عرفان در آیین جین

گزارش شانزدهمین نشست گروه پژوهشی مطالعات هند دانشگاه الزهرا (س) با عنوان عرفان در آیین جین

 

گروه پژوهشی مطالعات هند دانشگاه الزهرا (س) در روز دوشنبه 7 شهریور 1401 در ساعت 11:30 الی 13:00 با حضورجمعی از اساتید وعلاقمندان به صورت مجازی شانزدهمین نشست خود را با عنوان عرفان در آیین جین با سخنرانی خانم دکتر گوگری برگزار نمود. مباحث مطرح شده در این جلسه بدین شرح است: 

همانطور که در دین اسلام ماه رمضان است و مردم ریاضت را تحمل می کنند و ساعت هایی را به نیت تقرب به خداوند غذا نمی خورند، در آیین جین هم مراسمی مشابه است و مردم خویشتن داری می کنند و در آن روز یک سری فعالیت ها انجام داده نمی شود.

علاوه بر آن فعالیت های دینی مانند رفتن به معابد و ... نیز وجود دارد.

و این اعمال و مناسک برای بخشوده شدن گناهان است.

مصادیق گناهان عبارت است از خشونت آمیز رفتار کردن، آزار رساندن و اعمال مشابه آن.

حتی در یکی از روزها از سایر افراد معذرت خواهی و طلب بخشش می کنند و آخرین روز جمعه این خویشتن داری و ریاضت کشی بسیار مهم است.

عرفان چیست؟

درک مستقیم از واقعیت و نزدیک شدن به خداوند یا فهمیدن و درک این مسئله که روح در بدن است.

و هر سنتی دارای روش های خودش است.

در آیین جاینی بحث درباره ی متافیزیک رخ نمی دهد بلکه بیشتر به دو مقوله جسم و روح می پردازند که یکی میرا و یکی نامیرا است و یکی در چرخه ی تولد های مکرر اسیر شده است.

روح و جسم مثل مخلوط آب و شیر که قابل تفکیک نیست.

ما در کنار اینکه روح داریم دارای ذهن و حواس نیز هستیم و روح ذاتا معرفت را احساس می کند.

مهاویرا فردی بود که به این ادراک رسید که ما در تاریکی و جهل اسیر شده ایم و جهان چیزی فراتر است و این جهل ما و جسم ما باعث شده که نفس گرفتار شود.

آگاهی: به این ادراک رسیدن که اسیر جهل و آسیب به دیگران زدن و انجام سایر آزارها که این آگاهی بسیار مهم است.

وقتی فردی قصد آسیب زدن به دیگران را دارد، در واقع اول به خودش آسیب رسانده است.

تیرتانکارا ها به این آگاهی رسیده بودند.

پس باید یک تغییر رخ دهد.

ابتدا پذیرفتن بدی ها مثل اینکه ظلم و تاریکی هست و باید به سمت خوبی و روشنایی برویم.

آنها بر این باور بودند که ما در یک افراطی هستیم که یک سمت این افراط جهل و ظلم و نگرانی و ... است و یک سمت صلح و آرامش و خوبی ها است.

پس انسان فطرتا می داند که چه خوب است و چه بد است.

سفر معنوی هم سفر از تاریکی به سمت روشنایی است.

داستانی مطرح است که مهاویرا به جنگل می رود و در آنجا ماری را می بیند و مار نماد خشم است و در آنجا با آگاهی توانست بر این مار غلبه پیدا کند.

یعنی با شفقت و آرامش می توان ترس و خشم را از بین برد.

چطور این ادراک به وجود می آید؟

در آیین جین حرف از متافیزیک نیست بلکه با شفقت تلاش می کنند که بدانند من چه کسی هستم و در متون مقدس درباره ی اینکه من چه کسی هستم صحبت شده و در آیین جاینی معتقد است که من روح هستم.

نتیجه این آگاهی آرمش است و انسان از ترس و خشم های بیهوده رها می شود.

پیام از تیرتانکارا ها در قالب مناسک و پرستش و ستایش و رفتن به معبد است و آنها متوصل به این مسئله شدند که اشعار معنوی گفتند و این روح آگاهی را به ما انتقال دادند.

آچاریا ها گروهی بودند که درباره ی تیرتانکارا ها می گفتند و مردم را تشویق می کردند که آتش خشم و ترس و ... را خاموش کنند.

پس در عرفان جاینی مراحلی هست که تیرتانکارا ها این مراتب را طی کردند و به نیروانا رسیدند و مردم را تشویق می‌کنند.

«من روح هستم که هستم»